Alert

Altijd aan! Ken je dat? Of heb jij al je uit-knop gevonden?

Ik heb er jarenlang wel last van gehad. Dat ik altijd “aan” stond. Ik was dan ook over veel dingen en snel enthousiast. Erg sociaal. Maar ook mega gevoelig. Daarnaast wilde ik alles goed doen of liever nog…perfect! Deze ingrediënten maakten, dat ik zowel qua zintuigen als met mijn hoofd en hart altijd “aan”stond. Tenminste… Altijd. 

Eigenlijk had ik, voordat ik kinderen kreeg, nog wel momenten dat ik “uit” kon staan. Even niks. Even alleen. Even geen verantwoordelijkheden of prikkels. 

Toen ik ook nog kinderen mocht krijgen en het voorrecht mocht beleven nachten op te lopen met een kleine koter op mijn arm. En je 24/7 verantwoordelijk bent voor een ander kostbaar leventje. Slapen moeilijk werd en soms onmogelijk. Toen besefte ik, dat het eerder nog wel mee viel.

Maar alles is relatief. Want toen we niet 1, niet 2, maar 3 en later zelfs 4 kinderen hadden. Waarvan één schat nooit stil zat. Overal heen vloog. Bijzondere dingen ondernam. Liever weg rende, dan bij mij bleef. Op zijn 2e jaar al via een boom op het dak van de schuur klom. Op het aanrecht klom om een pot vitaminepillen op te eten, etc etc. Toen besefte ik, dat het altijd nog drukker kon. Nog méér “aan”. Nòg alerter.

Ik zal je de hele riedel besparen. Maar aanleg om “aan” te staan is één…door omgevingsfactoren kan dat nog extra gestimuleerd worden.

Hoe is dat voor jou? Wanneer sta jij “aan”? En nog een mooiere vraag: Wanneer sta jij weleens “uit”? 

Krijgt je hoofd tijd om te ontprikkelen? Krijgt je systeem tijd om te ontstressen? 

Misschien zit jij al jarenlang in een stressvolle situatie. Hoe ga jij om met die stress? Hoe zorg je, dat je lichaam die stress kan kwijtraken/reguleren?

Of misschien slaap jij al heel lang slecht? Hoe komt jouw lichaam…hoe komt jouw hoofd…tot rust?

Het nare is, dat je (als je doorgaat) steeds alerter wordt. Je adrenalinenivo blijft hoog. En op een gegeven moment trekt je systeem het niet meer. Iets gaat het begeven. Bij de één begint het met een emotionele breakdown. En bij de ander geeft het lichaam het op.

Dus mocht jij je herkennen in de bovenstaande omschrijvingen? Ga niet door. Maar neem een pas op de plaats en bedenk je: Wat maakt, dat ik maar door blijf rennen? Wat geeft mij stress? En wat zou kunnen helpen om de cirkel te doorbreken? De cirkel van alsmaar doorrennen en steeds gestresster worden en dus maar doorgaan uit angst voor, wat er gebeurd als je stopt. Laat je niet leiden door die angst. Want door die angst voor confrontatie met…de oorzaak van je stress. Of de angst voor emoties. Of de angst voor….vul maar in. Door die angst ren je jezelf uit eindelijk voorbij. Kapot. Total loss. 

Ik wens je toe, dat je stopt met de ratrace waar je in zit. Dat je jezelf gunt te ontstressen. Te resetten. Af en toe “uit” te staan.

En als angst je door laat rennen, roep dan hulp in van een professional, zodat je het niet alleen hoeft te doen.

En ik? Ik heb ooit een noodlanding gemaakt. Nee…ik ben ooit gecrasht. Gelukkig mag ik al jaren weer vliegen. Maar niet op de manier van “rennen en vliegen” maar genietend van het uitzicht en af en toe landend om bij te tanken.

Ik ga stoppen. Even bijtanken. Doe jij dat ook?

#doorrennen #altijdalert #burnout #overspannen #neemrust #stopoptijd #zelfzorg #faith #coachingpraktijkfaith #christelijkecoachapeldoorn #christelijkecoach #wandelcoaching #onlinecoaching #bijbelsecounseling