Na het plaatsen van een blog herkauw ik altijd nog even, wat ik heb geschreven. Tijdens het herkauwen verslikte ik me de laatste keer bijna! Ik sta nog volledig achter de boodschap, maar het is slechts een déél van de boodschap. Er is méér! Vandaar een tweede blog over dit onderwerp, Ter aanvulling.
Met de vorige blog probeerde ik te reflecteren op je eigen verantwoordelijkheid in de vriendschap. Waar heb je grip op? Wat valt binnen je eigen verantwoordelijkheid? Prima natuurlijk en erg belangrijk ook! Maar in mijn gedachten stelden lezers vervolgens steeds de volgende vraag:
“ Leuk hoor ‘eigen verantwoordelijkheid’! Maar wat nou, als ik altijd (voor m’n gevoel) mijn verantwoordelijkheid heb genomen? Wat als ik me altijd heb gefocust op het zijn van een goede vriendin voor die ander….en tòch gaat het mis? Wat dan?”
Mijn eerste reactie als mens, als vrouw op die vraag, is: “Dan is diegene jou niet waard als vriendin.” Maar ja…dat is wel erg kort door de bocht. Hoe fijn het ook is als iemand dat tegen je zegt. Je verder helpen, doet het je niet. Het streelt je heel eventjes. Maar inzicht geeft het niet en de angst om weer een vriendschap te verliezen, is ook niet verdwenen. Want waar ging het dan mis?
Mijn tweede reactie vanuit mijn professie is dan ook een reeks van vragen aan jou: Wat is vriendschap voor jou? In hoeverre heb je ook naar je eigen behoeften en gevoelens geluisterd in de vriendschap? In hoeverre heb je die behoeften en gevoelens naar die ander kunnen èn durven communiceren? Waar bestond de vriendschap uit? Wat verbond jullie? Enz enz.
Kun jij die vragen voor jezelf beantwoorden? En geeft dat duidelijkheid over wat die specifieke vriendschap voor jou inhield?
In een relatie met een ander persoon (of dat nou vriendschap is of een liefdesrelatie) is het belangrijk, dat jij zelf in verbinding staat met wat jij denkt, voelt, wilt, kunt, etc. Als jij je daar bewust van bent en dat serieus neemt, luister je naar jezelf.
Vervolgens kun je bepalen, wat je daarmee wilt doen. Wil je het delen met de ander? Is het voor jou belangrijk, dat de ander weet, hoe jij erin staat? En als je het wilt delen, hoe en wanneer doe je dat dan? Of….houd je het voor jezelf, maar verander je je houding, je manier van reageren, etc.
Met andere woorden: wat doe je ermee?
Want een goede vriendin zijn voor een ander, betekent niet, dat je dan je eigen gevoelens, gedachten, etc. maar moet negeren! Absoluut niet! Dan gaat het niet goed.
Wat ook heel belangrijk is in een vriendschapsrelatie is wederkerigheid. Want als je een relatie mèt elkaar hebt, dan suggereert dat al, dat het dus van beide kanten komt. Je staat in een relatie niet alleen in verbinding met wie je zèlf bent. Je gaat ook een verbìnding aan met de ander! In hoeverre is er dus in die vriendschap sprake van een bepaalde mate van wederkerigheid? Wat zijn jouw behoeften daarin? Weet die ander dat? Heb je die verwachtingen uitgesproken? En als die ander niet kan voldoen aan jouw verwachtingen (wat betreft de wederkerigheid), kun je die dan bijstellen? En tenslotte…heb jij helder, wat de ander hierin van jou verwacht?
Als jij nu denkt: “Mooi allemaal! Verbinding met jezelf , verbinding met de ander en wederkerigheid. Maar daar lag het ècht niet aan. Het was er allemaal en tòch liet die ander me vallen als een baksteen. Eerst was het mooi en opeens was het weg!”
Ontzettend verdrietig is dat! Sowieso als een vriendschap stuk loopt, maar als er geen verklaring is of wordt gegeven voor het verbreken van de vriendschap, is dat extra ingewikkeld. Want naast het verdriet en de afwijzing, worstel je nu ook met onzekerheid en vragen. Hoe kon dit gebeuren? Waarom? Dat maakt je mogelijk onzeker. Je gaat twijfelen aan jezelf.
Verdriet na een verbroken vriendschap. Daar wordt vaak te licht over gedacht. “Het was maar een vriendschap!” Maar je hebt je mogelijk kwetsbaar opgesteld en aan iemand op gevoelsnivo verbonden. Als dat ophoudt, doet dat zeer! En als dat op een plostelinge / nare manier gebeurd, word je vertrouwen in mensen en soms ook het vertrouwen in jezelf beschadigd. Dat het zo’n pijn kan doen, komt, omdat je een persoon en alles wat je dacht met elkaar te delen, verliest. Je moet dan net zo goed een verlies verwerken als bij het uitgaan van een verkering. Negeer die pijn niet! Het is normaal, dat je rouwt. Dat je verdriet hebt. Krop die gevoelens niet op. Spreek ze uit naar iemand die je vertrouwt of schrijf het van je af. Net zolang totdat je voelt, dat het rustiger wordt van binnen.
Vriendschap…
Bijzonder, maar soms dus ook: bijzonder ingewikkeld.
Als het ingewikkeld voor je voelt? Vraag je dan in ieder geval af: Waaròm het zo voelt. Sta er even bij stil. En neem jezelf en de ander serieus.
Na een verbroken vriendschap: neem tijd om te rouwen.
En als de vriendschap vanzelf gaat? Als het mooi en goed is? Geniet ervan! Dankbaar voor zoiets bijzonders als èchte vriendschap.
Nog steeds hangen er losse eindjes aan het onderwerp. Nog steeds kun je er pagina’s mee vullen, maar ik hoop, dat ik met deze tweede blog al iets meer recht heb gedaan aan degenen, die alles hebben gedaan om een goede vriendin te zijn en toch werden afgewezen.
Ik wens ieder die dit leest èchte vriendschap toe.
Lieve groet, Tessa
Recente reacties