Daar lag ik dan. Nutteloos. Iedereen tot last. Komt dit ooit nog goed?
Mijn lichaam gaf al jaren aan, dat het teveel was. Dat er teveel was. Teveel verantwoordelijkheden. Teveel gevoelens. Teveel waar ik geen gehoor aan gaf van binnen. Maar ja, ik moest toch door? En ik moest dit toch allemaal kunnen? Anderen deden het toch ook? En stilstaan bij allerlei gevoelens? Daar is toch geen ruimte voor? Geen tijd?
En toen…op een normale dag. Vol met normale dingen, die een moeder doet. Heel gewoon. Toen sloeg niet alleen mijn hart op hol, maar ook mijn ademhaling, mijn hele systeem. Gevoel te stikken. Overvallen door…ja door wat eigenlijk.
Geen grip meer. Op mezelf. Ik verlies grip. Paniek.
Mijn moeder bellen. Gewoon naar hun vragen. Dat brengt me wel weer tot rust. Dan komt alles weer goed. Maar al snel begon ik te huilen met gierende uithalen. Buiten adem. Ik moet stoppen. Kom op. Herpak je. Het lukt niet meer. Ik kan het niet meer. Ik kan mezelf niet meer bij elkaar pakken.
We komen naar je toe. Je moet even uitrusten. Je komt even bij ons. En dan zien we wel verder. Dit gaat zo niet langer.
Ik stribbelde niet tegen. Maar kon ook niet bedenken, wat ik dan nu moest doen. Ben op een stoel gaan zitten. Wachten. Ze komen zo. Papa en mama komen eraan. Verlamd. Doodmoe. Ze komen zo.
De volgende herinnering die ik heb, is: dat ik me zo voelde als beschreven: nutteloos. Liggend op de bank in de huiskamer van mijn ouders.
En dat kwam binnen. Hard binnen. Geen functie. Alleen maar tot last. Ik ben moe. Zo moe. Mijn hoofd, mijn lijf. Niks doet het. Komt dit ooit nog goed?
Terwijl ik twijfelde over mijn waarde, want wat voor waarde heb je, als alles weg valt? dacht ik. Begon ik te huilen. Geluidsloos. Waardeloos. Uitzichtloos.
En toen…toen hoorde ik het van binnen: “Zelfs nu! Houd IK van jou! “
Een schok! Golven van liefde overspoelden me.
Mijn tranen veranderden gelijk van wanhopige tranen naar hoopvolle tranen. Ik voelde me diep geliefd! God houdt van me. Zelfs nu! Hoe dan? Waarom Heer?
En toen besefte ik het…ik heb blijkbaar toch altijd ergens diep van binnen gedacht, dat ik Zijn Liefde kon verdienen!! Weer kwamen de tranen, maar nu van spijt. “Och Heer, vergeef me!! Hoe kon ik denken, dat ik Uw liefde moest verdienen?”
Een diepe vrede kwam in mijn hart.
Er was helemaal niks aan mijn situatie veranderd, Ik had nog steeds nul energie. Nog steeds kon ik geen enkele prikkel verdragen, etc. Maar toch…toch was alles veranderd! Mijn hart was aangeraakt door Zijn genade! Door Zijn ONvoorwaardelijke liefde. Ik was bevrijd van een verkeerde identiteit. Ik kon ontspannen in Zijn liefde, Helemaal.
Dank U Heer!! Als dit het doel was van mijn burn-out? Dan was het ’t waard! Nu al.
Ik voelde hoop!
Vervolgens heb ik er 2 jaar over gedaan om te herstellen. Maar ik hoefde het niet alleen te doen. Samen met Hem kon ik het aan! En door deze ervaring was er al een heleboel genezen van binnen.
Dit doet genade met je.
Dit doet Zijn Liefde met je.
#genade #onvoorwaardelijkeliefde #helendoorjezus #groeieningeloof #burnout #prestatiegeloof *werkgeloof #godhoudtvanjou #bijbelsecounseling #pastoralecounseling #christelijkecoaching #faith #coachingpraktijkfaith
Recente reacties