Het virus doet meer dan alleen mensen ziek maken.
Het houdt mensen op afstand van elkaar.
Op straat en in de supermarkt ben je je opeens heel bewust van jezelf ten opzichte van de ander. Waar loopt de ander? Houd ik genoeg afstand? En let de ander er wel voldoende op?
Waar eerst boodschappen doen ook nog wel iets leuks kon hebben, stel ik het nu liever uit. Niks aan. Je voelt je niet echt op je gemak. Bijna alsof je iedereen uitleg verschuldigd bent, waarom je daar nu persé moet zijn! Je hoort ze bijna denken: “ Kom je dáárvoor naar de supermarkt? Kom je dáárvoor mijn gezondheid in gevaar brengen?”
De ander is opeens een bedreiging in plaats van een bondgenoot. Je bent niet allemaal op dezelfde plek met dezelfde missie en daarom met elkaar verbonden voor heel eventjes. Nee, de ander wil helemaal niet dat jij daar bent op dat moment, terwijl hij/zij daar ook moet zijn. Want…wie weet, krijg ik hèt wel van jou!
Daarnaast houd het je naaste naasten. Je geliefden. Op afstand.
Nee, je gezinsleden niet (zolang je niet echt besmet bent tenminste), maar je familie en vrienden wel. Iedereen spreek je op afstand in levende lijve òf via de telefoon of computer. Dat laatste is eigenlijk het veiligst. Wel elkaar spreken, maar met een apparaat ertussen. Geen knuffel. Geen aanraking. Geen echte arm om je heen. Maar een virtuele knuffel via de app. Mwah….voelt toch anders, hoor!
Bizar is het.
Zo’n miniscuul wezentje. Onzichtbaar. Zet koninkrijken op zn kop! Zorgt voor hoofdbrekens bij allerlei knappe koppen. Verstoort elk verkeer. Maakt ziek. Vermoord mensen. Het is een kleine sluipmoordenaar. Een onzichtbare seriemoordenaar. En geen virusdetective (viroloog) die ‘m te pakken krijgt. Ja, natuurlijk….uiteindelijk krijgen ze ‘m er wel onder! Zeker!! Maar helaas niet voordat er duizenden doden gevallen zijn, want zo erg is het al. En als ze ‘m hebben, dan verandert hij gewoon weer van gedaante! En komt hij in een andere vorm weer terug!
Begint het circus weer opnieuw…
Dat zó iets kleins en onzichtbaars het lukt om ons allemaal stil te zetten. Letterlijk en figuurlijk. Eerlijk is eerlijk…. dat was geen mèns en geen organisatie of wereldleider gelukt! Mensen opsluiten in hun huizen, niet meer reizen, feesten, recreëren, onderwijzen….
En dóórdat het leven zó op z’n kop is gezet…staan we ook figuurlijk stil.
Waarom leef ik zoals ik leef? Wat is belangrijk? Hoe ga ik met de aarde om? Wie ben ik voor m’n naaste? Waarvóór leef ik eigenlijk? Enz. enz.
Het normale wordt opeens mega-bijzonder!
Bij elkaar op visite komen. Naar school gaan. Verjaardag vieren. Alles wat je eerst deed zonder erbij na te denken, zie je in een ander licht! Ga je naar verlangen en leer je dus waarderen.
Dat kleine virus…het heeft de wereld op z’n kop gezet en stil gezet.
Wat heeft het met jou gedaan?
Zit jij al vol goede voornemens misschien? Voor straks? Als het allemaal weer normaal is? Ga je het allemaal anders doen?
Wat denk jij?
Hoelang zullen we alles weer waarderen? Hoelang de rust bewaren? Hoelang zullen we de gevolgen van deze crisis meedragen?
Ik hoop, dat het virus de wereld niet alleen veel pijn en verdriet heeft bezorgd. Zoveel rouwenden. Zoveel leed. Zoveel tranen. Maar…….dat het ook nog een positief spoor achter zal laten. Dat we bijvoorbeeld niet weer op de oude voet door zullen gaan met consumeren en individualiseren. Dat we tot inkeer mogen komen, zodat we zullen leven voor God en met oog/zorg voor elkaar en onze mooie planeet.
Wat hoop jij?
Recente reacties