“Huh? Is dat mijn vroegere overbuurman?”
Ik kijk nog eens goed. Niet te opvallend natuurlijk. Maar wel zodanig, dat ik nog eens een kritische blik op de sjofele man in trainingsbroek en badslippers kan werpen. “Ja, hij is het echt! Oh, wat ziet hij er uit!” Ongeschoren, lang onverzorgd haar, vieze kleding en badslippers… in de vrieskou!
Wat is er gebeurd met die sjieke overbuurman in zijn deftige kleren? Zou hij aan lager wal zijn geraakt? Of is zijn vrouw bij hem weg? Of zou hij aan het dementeren zijn?
Terwijl ik verder loop, blijf ik erover nadenken.
Wat een verschil! Wat bepalend is het, hoe iemand gekleed is. Direct plak je er een heel ander label op. Eerst: “yup……nu: “zwerver”.
“Wat oppervlakkig!” berisp ik mezelf. Zo’n oordeel puur op basis van iemands uiterlijk! Misschien heeft hij wel gewoon besloten om niet meer op zijn uiterlijk te letten. Is hij nu juist ontspannen en gelukkig. Gewoon lekker zichzelf! Wie zal het zeggen? Waarom denk ik toch gelijk, dat er van alles aan de hand moet zijn?
Ik zou toch beter moeten weten, want ik heb me al vaker vergist.
Ik weet nog, dat ik in de collegezaal zat bij de universiteit. Al kletsend wachtten we op de hoogleraar. Opeens komt er een zwerver de zaal in lopen. We stootten elkaar aan. “Hoe komt die hier binnen?” We schudden meewarig ons hoofd. We volgen de man met onze kritische ogen en ondertussen loopt hij ongegeneerd steeds verder naar voren. We kijken om ons heen of de hoogleraar al komt, zodat hij die man weg kan sturen. Vol verbazing kijken we toe, hoe de man relaxt naar het spreekgestoelte loopt. Dan doet hij de microfoon om zijn hals. En opeens beseffen we onze inschattingsfout….oeps! Dit ìs onze hoogleraar!! Wat een giller!!
Maar blijkbaar leer ik niet van één fout en ook niet van veel meer fouten!
Oh nee!! Labels plakken zit blijkbaar in mijn bloed!!
Oei, zou het erfelijk zijn?
Ik kijk naar mijn kinderen en begin ze te analyseren….al analyserend plak ik op elk een label.
Oei, daar ga ik weer!!
Recente reacties