“Ah, kijk, die oude mevrouw mam!”… (het is even stil) “ Als ik oude mensen zie, krijg ik altijd zo’n gek gevoel in m’n buik!” aldus onze tienjarige zoon, toen we een oude vrouw met een rollator de straat zagen oversteken. Dat gevoel, wat hij benoemde in zijn buik…bleek mededogen, medelijden, compassie te zijn. En dáár kreeg ik weer een warm gevoel van…in mijn buik 😊.
Toch is het bijzonder, dat de positieve gevoelens die ouderen in ons op kunnen roepen, een link hebben met zielig en kwetsbaar, etc. Dit in tegenstelling tot de gevoelens, die ze in andere culturen bij ouderen hebben. Bij stammen in Afrika en Zuid-Amerika bijvoorbeeld zijn de ouderen degenen met bakken aan levenswijsheid en daarom ontvangen ze dus gezag, respect en macht. Terwijl de ouderen bij ons in het hoekje zitten van uitgerangeerd/nutteloos/kostenpost van de maatschappij.
Zijn de ouderen hier in onze cultuur dan zo anders? Of is onze cultuur zo gericht op andere waarden? Jong, mooi en vitaal blijven bijvoorbeeld. Zodat degenen, die dat niet meer zijn, hun waarde verliezen? Dat zal toch niet zo zijn? Dat hoop ik niet tenminste! Want als je daar wat dieper naar kijkt, dan zou het zo zijn, dat wij alleen mensen op hun uiterlijk beoordelen en waarderen. Op kracht en schoonheid van het lichaam. Dat geloof ik ook weer niet. Want ook kennis en vaardigheden zijn een belangrijke maatstaf voor beoordeling in onze maatschappij. Maar ja….als je ouder wordt en niet meer aan het arbeidsproces deelneemt, dan kun je je vaardigheden en kennis dus ook minder laten zien! Hierdoor wordt het dus wel minder zichtbaar voor de omgeving en wat doet dat met ons “oordeel”?
Maar… iets wat niet meer elke dag zichtbaar ingezet wordt, is toch niet verdwenen?!! Die kennis en vaardigheden op bv het beroepsgebied zijn er echt nog wel! Misschien niet meer aangevuld met het nieuwste van het nieuwste. Maar dan is niet gelijk alles waardeloos, toch? En wat denk je van alle levenservaring en levenswijsheid? Is dat niks waard?!!
Ik krab me even achter m’n oren….want ben ik me altijd wel bewust van die enorme toegevoegde waarde van ouderen?
In verkeer voel ik vaak alleen maar ergernis. Kan ik dan accepteren, dat diegene voor me misschien wel langzaam rijdt, maar dat dat logisch is en niet irritant? Dat ik dan juist respect voel ipv irritatie. Dat langzame rijgedrag betekent namelijk, dat die auto voor me bakken vol levenswijsheid vervoert. En dat langzame rijden geeft mij dan als extraatje óók nog eens de kans om -net als zij- rustig aan te doen en de tijd te nemen voor reflectie.
Nou….als je mij hoort in de auto, weet je, dat ik daar nog wel wat te leren heb. (Schaam, schaam…)
En nog een vraag aan mezelf: raadpleeg ik eerst een ouder iemand als ik met een levensvraag worstel? Of ga ik dan liever bij een leeftijdsgenoot te rade, want die snapt het en denkt vanuit hetzelfde kader…
Maar nog een stapje verder…die warme gevoelens voor ouderen, die ik doorgaans wel heb (behalve in het verkeer 😊), zijn die wel zo respectvol? Vol ontzag voor hun levenswijsheid en kennis? Of krijg ik alleen een warm gevoel voor hun, zoals ik dat voor alle kwetsbaren in de samenleving voel? Ik heb weer iets om over na te denken.
Misschien een mooi moment om dat te doen, als ik binnenkort weer met 20 km/uur door de wijk rijd, achter die auto vol levenswijsheid.
Recente reacties