Voor de zoveelste keer loop ik in onze nieuwbouwwijk langs een bouwproject.
“Hè, hè, eindelijk zit er vaart in!” De muren staan rechtop en zelfs het dak ligt erop. Enthousiast knik ik naar de bouwvakkers….het gaat eindelijk ergens op lijken!
Al jarenlang zien wij in onze wijk het ene bouwproject na het andere starten, vorderen en afgerond worden.
Die eerste fase duurt altijd ontzettend lang! Niks aan.
Eerst wordt het alleen maar lelijker. Ze graven en maken een hoop rommel. En dan… tijdenlang niemand te zien! Ze zullen vast van alles doen, hoor! Maar er is soms maandenlang geen verandering met het blote oog waar te nemen. Ik weet het! Ze zijn dan met de fundering en de leidingen, etc bezig. Maar toch….het lijkt net alsof er nìks gebeurd!
En dan na maandenlang alleen maar naar een soort bouwput te hebben gekeken, lijkt het eindelijk wat te worden. Soms gebruiken ze prefab materialen, dat is leuk! Want binnen no time staat er een heel huis! Geweldig, toch? Opeens gaat het proces dan lekker snel en is er van alles te zien.
Maar in de maandenlange afbouw- en afwerkfase is het weer een saaie boel. Er is aan de buitenkant weer weinig vordering te zien. Als je elke week of maand even binnen zou mogen kijken…dan zie je natuurlijk wel, dat er veel is gebeurd. Maar van buitenaf: niks te zien!
En dan eindelijk…ongeveer een jaar of anderhalf jaar na de start van de bouw komt het huis tot leven. De bewoners trekken erin. Het huis wordt eindelijk: een thuis!
Eigenlijk wel herkenbaar in ons eigen leven, vindt je niet? Dat langdurige bouwproject. Met fasen, waarin er veel gebeurd. Naast fasen, dat het stil lijkt te staan. Ik herken het in iedere geval wel!
Als er aan de fundering wordt getimmerd en gesjord, doordat er iets ergs gebeurd in je leven, wordt er eigenlijk aan je basis gerammeld. Je leven ligt even overhoop. Net als in die bouwput.
“Waar sta ik eigenlijk? Wie ben ik? Wie of wat bepaald mijn identiteit? Waar leef ik voor?” Deze vragen kunnen dan boven komen. Vragen, die soms eng zijn om te stellen, maar wel essentieel zijn.
Soms kan het echter juist erg stil zijn in je leven. Stil in de zin van…sleur of impasse. “Is dit het nou?” vraag je je af. Het kan soms zo saai, leeg of zelfs zinloos voelen. In welke fase je ook zit en hoe het ook voelt. God is niet (ver) weg. Hij is jou niet vergeten. Al voelt het misschien wel zo, levend in storm of stilte.
Neem nou, die stilte….
In zo’n stilte-periode, waarin alles bevroren lijkt in de tijd, groeit ondertussen onzichtbaar vaak geduld, trouw, of volharding. Waardoor stilstand uiteindelijk groei kan blijken te zijn! Groei is namelijk niet altijd (gelijk) zichtbaar. En gaat, net als bij de bouw, stap voor stap en door allerlei fasen heen.
Zoals de bouw van een huis tijd kost, kost verandering/groei ook tijd. Dus… geef de moed niet op als er in jouw leven (of dat van een ander) weinig vaart in “de bouw” lijkt te zitten. Heb geduld en houd vol! God hoort je en werkt (misschien voor jou ongezien) door.
Mocht je zèlf hulp willen bij het “bouwproces”? Hulp om te kunnen groeien? Neem dan contact op via: info@coachingpraktijkfaith.nl.
Recente reacties