De sneeuw knispert en kraakt onder m’n voeten. Genietend kijk ik om me heen. Verwonderd kijk ik om naar onze straat. Dezelfde straat, maar in een nieuw wit jasje. Wow! Onherkenbaar. Smetteloos wit. Terwijl ik het park vlakbij ons huis inloop, verwonder ik mij, hoe anders de hele wereld eruit ziet. Er is niks veranderd, maar een laagje sneeuw heeft het veranderd in een betoverende smetteloze sprookjeswereld.
Mijmerend loop ik verder….
Zo is het in het dagelijks leven eigenlijk ook. Er zijn tijden, dat je de liefde van de mensen om je heen ervaart. Dat het goed gaat op je werk. De zon buiten schijnt. Doordat alles mee zit, kijk je door een roze bril naar je omgeving.
Die bestuurder, die zijn middelvinger naar je opsteekt. Je haalt er je schouders over op. Hij heeft zijn dag zeker niet. Glimlach je in je zelf. Je vriendin vergeet jullie koffie afspraak. Ach, denk je…ze is ook zo druk! Geeft niks, volgende keer beter.
Maar dan….is je roze bril kwijt!
Door omstandigheden lijkt de wereld je niet zo zonnig meer. Het kunnen soms kleine dingen zijn, waardoor je de dag nu bekijkt door een zwarte bril. Slecht geslapen, hormonen, teleurstellingen. Als je dan wordt afgesneden in het verkeer, dan ligt woede op de loer. Het gevoel, dat alles en iedereen tegen je is, kan zomaar in je sluipen. Gelukkig, dat die zwarte bril dan maar tijdelijk het zicht vertroebeld. Want na een nacht goed slapen of een verandering in je hormoonstelsel, ziet de wereld er al weer anders uit.
Als de oorzaken echter diep ingrijpen in je leven, zoals het verlies van een geliefde door overlijden. Als je hebt ontdekt, dat je man is vreemd gegaan. Of als je plotseling ontslagen wordt. Dan kan het voelen, alsof er een grijze deken over alles heen ligt. Alles om je heen heeft zijn glans verloren. Die roze bril is nergens meer te bekennen. Genieten…geen idee meer, wat dat is.
En dat is logisch…leg jezelf in die situatie ook niet op, dat je blij moet zijn. Dat je toch zoveel hebt om dankbaar voor te zijn. Zodat je de roze bril uit de kast tovert en of je nu wil of niet…er door heen moet kijken van jezelf. Soms is het leven zwaar om te leven. Mag je dan verdriet voelen van jezelf? Durf je toe te geven naar je omgeving, dat de wereld om je heen nu lijkt te bestaan uit zwarte en grijze tinten? Dat toegeven, kan ruimte geven aan je verdriet. En kan ruimte geven aan je omgeving om er voor je te kunnen zijn. Waardoor je je mogelijk ook minder alleen voelt in die zwarte/grijze wereld.
Als de wereld nu zo grauw en donker voor jou is, sta mij dan toe om de wolken iets opzij te duwen. Zodat er een piepkleine hoopvolle zonnestraal even bij jou naar binnen kan schijnen:
Je draagt het niet alleen. Als je God toestaat, wil Hij daar onderin die put naast je zitten. Wil Hij je dragen door de woeste golven. Roep/schreeuw naar Hem. Hij hoort je. Hij lijdt met je mee en wil je troosten. Durf jij je hand in Zijn hand te leggen? Je hart voor Hem te openen? Durf je je verdriet te uiten naar Hem? Sta Hem toe in je zwarte wereld een straaltje licht, een straaltje hoop te laten schijnen. Waar jij je in deze koude donkerte aan kan warmen.
Als het je niet lukt. Als je je te veel teleurgesteld voelt in God en/of de mensen om je heen. Vraag aan mensen om je heen of ze voor je willen bidden. Of mail mij. Ik wil ook voor je bidden. Mail je gebedspunten en eventueel alleen je voornaam. Ik zal je dagelijks bij God brengen in gebed.
Je draagt het niet alleen…..
Liefs
Recente reacties